9 głównych skutków wielkiego kryzysu

Zawartość

• Gospodarka
• Polityka
• Społeczny
• Bezrobocie
• Bankowość
• Giełda Papierów Wartościowych
• Handel
• Deflacja
• Wpływ długoterminowy

Oceniony przez Erica Esteveza jest specjalistą ds. Finansów w dużej międzynarodowej korporacji. Jego doświadczenie dotyczy zarówno biznesu, jak i finansów osobistych. Artykuł sprawdzony 30 czerwca 2020 r. Przeczytaj balans

Wielki kryzys 1929 r. Zdewastował amerykańską gospodarkę. Jedna trzecia wszystkich banków upadła. Bezrobocie wzrosło do 25%, wzrosła bezdomność. Ceny mieszkań spadły o 67%, handel międzynarodowy załamał się o 65%, a deflacja wzrosła do ponad 10%. Trwało to 25 lat. giełda odzyskała równowagę.

Ale były też korzystne efekty. Programy Nowego Ładu wprowadziły zabezpieczenia, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo ponownego wystąpienia kryzysu.

Ogólnie rzecz biorąc, Wielki Kryzys wywarł ogromny wpływ na dziewięć głównych obszarów.

Gospodarka

W ciągu pierwszych pięciu lat kryzysu gospodarka skurczyła się o 50%. W 1929 roku produkcja gospodarcza wyniosła 105 miliardów dolarów, mierzona produktem krajowym brutto, co obecnie odpowiada ponad 1 bilionowi dolarów.

Gospodarka zaczęła się kurczyć w sierpniu 1929 r. Pod koniec roku upadło 650 banków, w 1930 r. Gospodarka skurczyła się o kolejne 8,5% - podało Biuro Analiz Ekonomicznych. PKB spadł o 16,1% w 1931 r. I 23,2% w 1932 r. Do 1933 r. Kraj cierpiał co najmniej cztery lata kryzysu gospodarczego. Wyprodukował tylko 56,4 miliarda dolarów, czyli połowę tego, co wyprodukował w 1929 roku.

Część skurczu była spowodowana deflacją. Według Bureau of Labor Statistics indeks cen konsumpcyjnych spadł o 27% od listopada 1929 do marca 1933. Spadające ceny doprowadziły wiele firm do bankructwa.

BLS podał, że stopa bezrobocia osiągnęła najwyższy poziom 24,9% w 1933 roku.

Wydatki New Deal zwiększyły wzrost PKB o 17% w 1934 roku. W 1935 roku wzrosły o kolejne 11,1%, 14,3% w 1936 i 9,7% w 1937.

Niestety w 1938 r. Rząd ograniczył wydatki związane z New Dealem. Kryzys powrócił, a gospodarka skurczyła się o 6,3%.

Przygotowania do II wojny światowej spowodowały wzrost o 7% w 1939 i 10% w 1940. W następnym roku Japonia zbombardowała Pearl Harbor, a Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​II wojny światowej.

Nowy ład i wydatki na II wojnę światową spowodowały przesunięcie gospodarki z czystego wolnego rynku do gospodarki mieszanej. Sukces zależał znacznie bardziej od wydatków rządowych. Oś czasu Wielkiego Kryzysu pokazuje, że był to stopniowy, choć konieczny proces.

Polityka

Kryzys wpłynął na politykę, nadwyrężając zaufanie do nieskrępowanego kapitalizmu. Tego typu leseferystyczna ekonomia jest tym, za czym opowiadał się prezydent Herbert Hoover i zawiodła.

W rezultacie ludzie głosowali na Franklina Roosevelta. Jego ekonomia keynesowska obiecała, że ​​wydatki rządowe zakończą kryzys. Nowy Ład zadziałał. W 1934 r. Gospodarka wzrosła o 17%, a bezrobocie spadło.

Jednak FDR zaniepokoił się dodaniem do 5 bilionów dolarów długu USA. W 1938 r. Ograniczył wydatki rządowe i wznowił kryzys. Nikt nie chce znowu popełnić tego błędu. Zamiast tego politycy polegają na wydatkach deficytowych, obniżkach podatków i innych formach ekspansywnej polityki fiskalnej. To stworzyło niebezpiecznie wysoki dług USA.

Kryzys zakończył się w 1939 r., Gdy wydatki rządowe wzrosły przed II wojną światową. Ta zmiana w wydatkach doprowadziła do błędnego przekonania, że ​​wydatki wojskowe są dobre dla gospodarki. Ale nie jest to nawet jeden z czterech najlepszych sposobów tworzenia miejsc pracy w świecie rzeczywistym.

Społeczny

Susza Dust Bowl zniszczyła rolnictwo na Środkowym Zachodzie. Dla większości rolników trwało to 10 lat za długo. Co gorsza, ceny produktów rolnych spadły do ​​najniższego poziomu od czasów wojny secesyjnej, a po wyjeździe rolników w poszukiwaniu pracy stali się bezdomni. W latach trzydziestych XX wieku powstało prawie 6000 dzielnic nędzy, zwanych Hoovervilles.

W 1933 r. Zniesiono prohibicję. Pozwoliło to rządowi na pobieranie podatków od sprzedaży legalnego alkoholu. FDR wykorzystał te pieniądze, aby pomóc w opłaceniu Nowego Ładu.

Depresja była tak poważna i trwała tak długo, że wielu ludzi myślało, że to koniec amerykańskiego snu. Zamiast tego zmienił to marzenie, wprowadzając prawo do korzyści materialnych. Amerykański sen w wyobrażeniu Ojców Założycieli gwarantował prawo do realizacji własnej wizji szczęścia.

Bezrobocie

W 1928 roku, ostatnim roku szalonych lat dwudziestych, bezrobocie wyniosło 4,2%. To mniej niż naturalna stopa bezrobocia. Do 1930 r. Zwiększył się ponad dwukrotnie do 8,7%, a do 1932 r. Do 23,6%. Szczyt osiągnął w 1933 roku, osiągając około 25%. Prawie 15 milionów ludzi było bez pracy. To najwyższa stopa bezrobocia, jaką kiedykolwiek odnotowano w Ameryce.

Programy New Deal pomogły zmniejszyć bezrobocie do 21,7% w 1934 r., 20,1% w 1935 r., 16,9% w 1936 r. I 14,3% w 1937 r. Jednak mniej solidne wydatki rządowe w 1938 r. Spowodowały powrót bezrobocia do 19%. Według analizy rocznej stopy bezrobocia utrzymywała się powyżej 10% do 1941 r.

Bankowość

W czasie kryzysu upadła jedna trzecia banków w kraju. Do 1933 r. Upadło 4000 banków, w wyniku czego deponenci stracili 140 miliardów dolarów.

Ludzie byli oszołomieni, gdy dowiedzieli się, że banki wykorzystywały ich depozytyinwestować na giełdzie. Pospieszyli, aby wyjąć pieniądze, zanim było za późno. Te „biegi” zmusiły nawet dobre banki do wycofania się z rynku. Na szczęście rzadko się to już zdarza.

Deponenci są chronieni przez Federalną Korporację Ubezpieczeń Depozytów. FDR stworzył ten program podczas New Deal.

Giełda Papierów Wartościowych

Giełda straciła 90% swojej wartości między 1929 a 1932 rokiem. Nie odżyła przez 25 lat. Ludzie stracili zaufanie do rynków Wall Street. Firmy, banki i inwestorzy indywidualni zniknęli. Nawet ludzie, którzy nie zainwestowali, stracili pieniądze. Ich banki zainwestowały pieniądze z kont oszczędnościowych.

Handel

Gdy gospodarki krajów się pogarszały, wznosili bariery handlowe, aby chronić lokalny przemysł. W 1930 roku Kongres przyjął taryfy Smoot-Hawley, mając nadzieję na ochronę miejsc pracy w USA.

Inne kraje brały odwet. To stworzyło bloki handlowe oparte na sojuszach narodowych i walutach handlowych. Handel światowy spadł o 66% w dolarach i 25% w ogólnej liczbie jednostek. Do 1939 r. Nadal był poniżej swojego poziomu z 1929 r.

Oto, co stało się z PKB Stanów Zjednoczonych przez pierwsze pięć lat kryzysu:

• 1929: 103,6 miliarda dolarów
• 1930: 91,2 miliarda dolarów
• 1931: 76,5 miliarda dolarów
• 1932: 58,7 miliarda dolarów
• 1933: 56,4 miliarda dolarów

Deflacja

Ceny spadły o 30% między 1930 a 1932 rokiem. Deflacja pomogła konsumentom, których dochody spadły; jednak szkodzi rolnikom, firmom i właścicielom domów. Ich spłaty kredytu hipotecznego nie spadły o 30%. W rezultacie wielu nie wywiązało się z zobowiązań. Stracili wszystko i stali się migrantami szukającymi pracy, gdziekolwiek mogli ją znaleźć.

Oto zmiany cen w latach depresji:

• 1929: 0.6%
• 1930: -6.4%
• 1931: -9.3%
• 1932: -10.3%
• 1933: 0.8% 
• 1934: 1.5%
• 1935: 3.0%
• 1936: 1.4%
• 1937: 2.9%
• 1938: -2.8%
• 1939: 0.0%
• 1940: 0.7%
• 1941: 9.9%

Wpływ długoterminowy

Sukces Nowego Ładu sprawił, że Amerykanie oczekiwali, że rząd uchroni ich przed kryzysami gospodarczymi. Podczas Wielkiego Kryzysu ludzie polegali na sobie i sobie nawzajem, aby przetrwać. New Deal zasygnalizował, że zamiast tego mogą polegać na rządzie federalnym.

FDR zmodyfikował standard złota, aby chronić wartość dolara. To stworzyło precedens dla prezydenta Richarda Nixona, który zakończył go całkowicie w 1973 roku.

New Deal Public Works Administration (PWA) zbudowało wiele współczesnych obiektów. Słynne budynki obejmują Chrysler Building, Rockefeller Center i Dealey Plaza w Dallas. Mosty obejmują most Golden Gate w San Francisco, most Triborough w Nowym Jorku i autostradę zamorską Florida Keys. Inne prace publiczne z czasów kryzysu obejmują lotnisko La Guardia, tunel Lincolna i zaporę Hoovera. Zbudowano także trzy całe miasta: Greendale, Wisconsin; Greenhills w stanie Ohio; i Greenbelt w stanie Maryland.